نظریه تاب آوری عاطفی
•
تئوری های تاب آوری
نظریه تاب آوری عاطفی
تئوری تاب آوری در چند دهه اخیر یک زمینه تحقیقاتی جذاب بوده است. به طور خلاصه، نظریه تاب‌آوری، که عرصه وسیعی از شواهد تجربی را که توسط روان‌شناسان، جامعه‌شناسان، عصب‌شناسان و مددکاران اجتماعی ارائه شده‌است، تجمیع نقاط قوتی است که فرد هنگام مواجهه با استرس ناخوشایند نشان می‌دهد.
تئوری تاب آوری در چند دهه اخیر یک زمینه تحقیقاتی جذاب بوده است. به طور خلاصه، نظریه تاب‌آوری، که عرصه وسیعی از شواهد تجربی را که توسط روان‌شناسان، جامعه‌شناسان، عصب‌شناسان و مددکاران اجتماعی ارائه شده‌است، تجمیع نقاط قوتی است که فرد هنگام مواجهه با استرس ناخوشایند نشان می‌دهد.
تئوری تاب آوری افراد و متخصصان را راهنمایی می کند که بیشتر بر نقاط قوت تمرکز کنند تا ناهنجاری هایی که باعث استرس می شوند (راک و پترسون، 1996).
شاید بتوان گفت، نظریه تاب آوری عاطفی هنوز نوپا است و زمینه برای گنجاندن ایده های جدید زیادی در آن وجود دارد.
تئوری های تاب آوری
یافته های پژوهشی قابل توجه در مورد نظریه تاب آوری
نظریه راتر
پروفسور مایکل راتر، روانپزشک کودک مستقر در لندن، که از دهه 1970 به طور اختصاصی در مورد نظریه تاب آوری تحقیق کرده است، اظهار داشت که (راتر، 2006):
تاب آوری یک فرآیند تعاملی است که شامل قرار گرفتن در معرض استرس سمی است که نتایج نسبتاً مثبتی برای فردی که با آن مواجه است دارد.
او دریافت که قرار گرفتنِ کوتاه مدت در معرض خطراتی همچون بیکاری موقت، بلایای طبیعی یا جدایی می تواند به عنوان محرک عمل کند و بر قدرت تاب آوری ما تأثیر بگذارد. یافته‌های او از احتمال تأثیر ژنتیکی در میزان تاب‌آوری که فرد با آن متولد می‌شود، پشتیبانی می‌کند.
این که چرا برخی از افراد در بدو تولد نسبت به دیگران تاب آورتر هستند، طبق یافته های او به دلیل استعدادهای ژنتیکی است.
نظریه گرمزی
نورمن گرمزی، پیشگام پژوهش و روانشناس بالینی در دانشگاه مینه سوتا، یافته های تجربی خود را در مورد نظریه تاب آوری هیجانی در سال 1991 ارائه کرد.
تفاوت های فردی نقش عمده ای در تعیین سطح تاب آوری عاطفی فرد دارد.
اجتماع، خانواده و محیط اجتماعی فرد بر توانایی های خُلقی او تأثیر می گذارند و نحوه درک استرس و چگونگی واکنش به آن را شکل می دهد.
مداخلات باید همه عوامل فردی و محیطی را دربرگیرد. پرداختن صِرف به فرد، به ایجاد قدرت تاب آوری عمومی وی کمکی نمی کند.
نظریه ورنر
نظریه دکتر امی ورنر در مورد تاب آوری عمدتاً بر کودکان متمرکز بوده است، با این حال، یافته های او در زمینه های روانشناسی اجتماعی و کاربردی پیشرفته به عنوان نظریات پیشگام در نظر گرفته می شود (ورنر، 1993؛ ورنر و اسمیت، 1983).
ورنر اولین کسی بود که تشخیص داد تاب آوری با سن و جنس متفاوت است. این که پسران و دختران در سنین مختلف دارای سطوح مختلف تاب آوری هستند، تمرکز اصلی تحقیقات او بوده است.
ورنر ابداع کرد که تاب آوری یک متغیر است. در طول زمان تغییر می کند. در مواجهه با استرس های مختلف، ما احتمالاً با سطوح مختلف تاب آوری واکنش نشان می دهیم.
نظریه اونگار
دکتر مایکل اونگار، بنیانگذار مرکز تحقیقات بین‌المللی تاب‌آوری در کانادا، و یک خانواده‌درمانگر مستقر برای بیش از 25 سال، مفهوم «هفت تنش تاب‌آوری» را ابداع کرد که عبارتند از (Ungar et al., 2007):
منابع مادی
روابط
هویت
خودمختاری و کنترل
عدالت اجتماعی
تطابق فرهنگی
انسجام
اونگار این نظریه که این 7 تنش یا نیرویی که تاب آوری عاطفی را آزمایش می کنند در همه فرهنگ ها وجود دارند را مطرح نموده است، اما نحوه واکنش افراد مختلف به یک تجربه یکسان، تحت تأثیر باورها و تظاهرات فرهنگی او می باشد.