تاب آوری در برابر آسیب پذیری
•
تاب آوری در برابر آسیب پذیری: در رشته های مختلف، از جمله مدیریت بلایا، تحقیقات تغییرات محیطی و مطالعات توسعه، ایده آسیب پذیری به طور گسترده پذیرفته شده است. شرح آسیب‌پذیری که به بهترین وجه ممکن ویژگی‌های چندوجهیِ آن را در شرایط مختلف نشان می‌دهد در زیر ارائه شده است.
تاب آوری در برابر آسیب پذیری
کلمه “آسیب پذیری“ (به انگلیسی: Vulnerability) برای توصیف طیف گسترده ای از مفاهیم و شرایط استفاده می شود. این کلیدواژه توسط متخصصان در سیستم های کامپیوتری برای ارزیابی خطرات احتمالی برای یک نرم افزار، سخت افزار یا سیستم استفاده می شود. متخصصان بخش توسعه از آن برای درک فقر استفاده می کنند.
آسیب‌پذیری به محققان بلایا کمک می‌کند تا خطرات خطر فاجعه‌باری را که مناطق یا جمعیت‌ها با آنها روبرو هستند را درک کنند. بنابراین، درک پیچیدگی آسیب پذیری مهم است (Bohle, 2002a, 2002b).
در رشته های مختلف، از جمله مدیریت بلایا، تحقیقات تغییرات محیطی و مطالعات توسعه، ایده آسیب پذیری به طور گسترده پذیرفته شده است. شرح آسیب‌پذیری که به بهترین وجه ممکن ویژگی‌های چندوجهیِ آن را در شرایط مختلف نشان می‌دهد در زیر ارائه شده است.
تاب آوری در برابر آسیب پذیری
آسیب پذیری یک استعداد ذاتی برای تحت تأثیر قرار گرفتن یا مستعد بودن در برابر انواع آسیب است. این کلیدواژه بدان معناست که آسیب‌پذیری نشان‌دهنده آسیب‌پذیری فیزیکی، اقتصادی، اجتماعی یا سیاسی جامعه در نتیجه یک رویداد خطرناک با منشأ طبیعی یا انسانی است (Cardona, 2004a,b).
آسیب پذیری و خطر
واژه ای که به طور مکرر در مطالعات علوم بلایا استفاده می شود آسیب پذیری است. برای چندین سال متمادی، تحقیقات در مورد بلایا بر توسعه راه حل های فناوری برای پیش بینی و کاهش خطر متمرکز بوده است. به عنوان مثال، سیستم‌های رودخانه‌ای به منظور سنجش شدت سیلاب مورد بررسی قرار گرفتند. به عنوان وسیله ای برای جلوگیری (یا کاهش) خسارات ناشی از سیل، مداخلات فنی برای کاهش سیل انجام شد، مانند ساخت مخازن، تغییر جهت جریان رودخانه ها یا ساخت موانع برای کاهش سیل. بلایای طبیعی مانند طوفان، زلزله، آتش‌سوزی جنگل‌ها و فوران‌های آتشفشانی، در صورت عدم پیش‌بینی (یا پیشگیری، در صورت امکان)، به عنوان رویدادهای بالقوه ویرانگر در نظر گرفته می‌شوند.
آسیب پذیری اماکن
مطالعه الگوهای فراوانی خطراتی مانند طوفان، سیل، و سایر بلایای طبیعی در مکان و زمان یکی از تکنیک های پیش بینی بلایا بوده است. تفاوت های منطقه ای در مواجهه با مخاطرات طبیعیِ خاص قابل توجه است. برای مثال، مکان‌های کم ارتفاع در نزدیکی آب بیشتر احتمال دارد که سیل را تجربه کنند. در هند، مناطق کم ارتفاع در نزدیکی سیستم‌های رودخانه‌ای اصلی مانند گانگا و برهماپوترا اغلب دچار سیل می‌شوند. به دلیل شکل خلیج بنگال، سواحل شرقی هند طوفان های بیشتری را نسبت به ساحل غربی تجربه می کند. در مقایسه با کوه‌های قدیمی‌تر مانند گات‌های غربی یا ساتپودا، منطقه هیمالیا که از نظر زمین‌شناسی نسبتاً جوان است، زلزله‌های بیشتری را تجربه می‌کند.
خشکسالی ها در مرکز هند به دلیل گرم شدن و آب و هوای خشک تر سیاره بیشتر اتفاق می افتد. برخی از مناطق به دلایل زمین شناسی، توپوگرافی و آب و هوا بیشتر از سایرین در معرض خطر هستند. بنابراین افرادی که در آنجا زندگی می کنند آسیب پذیرتر هستند.
ارزیابی دقیق آسیب پذیری افراد و گروه ها و جوامع بر اساس اندازه گیری دقیق ظرفیت آنها از حیث تاب آوری در برابر آسیب های احتمالی در سطوح مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مشخص می شود