اندازه گیری تاب آوری اجتماعی چگونه است؟
•
مُدل‌های شاخص اندازه‌گیری تاب‌آوری اجتماعی
اندازه گیری تاب آوری اجتماعی چگونه است؟
در این مطلب استدلال می‌کنیم که شاخص‌های کنونی «تاب‌آوری اجتماعی» به طُرق مختلف نمی‌توانند این تنش را به تصویر بکشند، و با این حال به طور فزاینده‌ای برای سیاست‌گذاری و توصیف تاب‌آوریِ مناطق پرجمعیت استفاده می‌شوند.
اندازه گیری تاب آوری اجتماعی چگونه است؟
مبادلات، چالش ها و فرصت ها برای مُدل های شاخص در جوامع در حال تحول
تاب آوری اجتماعی بیش از هر جنبه دیگری از تاب آوری، تنش ذاتی را در مفهوم بین هویت یا تداوم و تحول ایجاد می کند.
آیا یک جامعه شامل افرادی است که آن را تشکیل می دهند یا جغرافیا و زیرساخت های فیزیکی مشترک آنها منجر به ایجاد جامعه می گردد؟
در مورد تاب آوریِ جوامعی که در نتیجه یک فاجعه ناگهانی یا در طول زمان تغییر می کنند، چطور؟
در این مطلب، ما تأثیر این تنش را بر چگونگی توسعه و استفاده از شاخص‌های تاب‌آوری اجتماعی بررسی می‌کنیم.
با نگاهی دقیق به روش‌های تعامل مفاهیم تاب‌آوری و استفاده ما از شاخص‌ها، چندین نکته مطرح می‌شود. اول، اینکه چگونه یک جامعه را شناسایی می‌کنیم و تاب‌آوری آن را چارچوب‌مند می‌کنیم، مفهوم‌سازیِ خاصی از تاب‌آوری را بیان می‌کند، که به نوبه خود پیامدهای هنجاری برای خود جوامع دارد. تا حدی، این به دلیل دشواری در گرفتن سازگاری‌های مهم و اقدامات دگرگون‌کننده در درون و توسط آن جوامع است. علاوه بر این، اندازه‌گیری و مقایسه تاب‌آوری جوامع، و جنبه‌های کمّی‌سازی که همراه با انتخاب، تجمیع و مقایسه مقادیر شاخص‌ها است، اطمینان حاصل می‌کند که تصمیمات اتخاذ شده در مورد نحوه استفاده از شاخص‌ها دارای وزن هنجاری هستند. از طریق این کاوش، چندین پیامد هنجاری انتخاب‌ها را در طراحی و کاربرد شاخص ها شناسایی می‌کنیم.
ما با توصیه ها و پیشنهاداتی با هدف حرکت رو به جلو با چاشنی شفافیت و مسئولیت پذیریِ بیشتر در قبال جوامعی که امیدواریم تاب آوری اجتماعی آنها را بهبود یابند مورد اندازه گیری قرار می دهیم و سپس تیجه گیری خواهیم کرد.
کلید واژه ها: تاب آوری اجتماعی | شاخص ها | هنجارگرایی | دگرگونی | انطباق | تصمیم گیری
مدتی است این نکته مهم که بسیاری از جنبه‌هایی که یک منطقه پرجمعیت همچون شهر را کم و بیش تاب‌آور می‌سازد، عوامل اجتماعی هستند. چنین جنبه هایی به روابط شکل گرفته بین اعضای جامعه در آن منطقه، منابعی که از نظر اجتماعی در دسترس هستند (یعنی فراتر از زیرساخت های فیزیکی و شامل کارکردهای زیرساخت های فیزیکی) و منابع مورد نیاز گروه های اجتماعی خاص است که آنها را بیشتر می کند. و یا اینکه اعضاء آن جامعه سازگاری کمتری با اختلالات شدید موجود در محیط خود دارند. تاب آوری به همان اندازه که در مورد افراد یک جامعه است، به حمل و نقل، انرژی و سایر سیستم های فنی موجود در آن منطقه نیز مربوط می شود. به عبارتی دیگر، اصطلاحات “تاب آوری اجتماعی“ و تاب آوری به طور کلی در هم تنیده شده اند.
با این حال، همانطور که در اینجا نیز بحث خواهیم کرد، یک دوگانگیِ اساسی در مفهوم تاب آوری وجود دارد که اندازه گیریِ این جنبه های اجتماعی تاب آوری را به طور خاص دشوار می کند.
این دوگانگی به بهترین وجه به عنوان تنشی بین تاب‌آوری (به‌عنوان ویژگیِ جامعه‌ای که اکنون وجود دارد) و دگرگونی‌هایی که در داخل و برای آن جامعه اتفاق می‌افتد (در صورتی که از یک اختلال شدید جان سالم به در ببرد) توصیف می‌شود.
راه اصلی برای اندازه‌گیری چنین جنبه‌هایی از تاب‌آوری به‌طور غیرمستقیم از طریق شاخص‌ها است، زیرا تاب‌آوری خود یک مفهوم پیچیده است.
با این حال، ما استدلال می‌کنیم که شاخص‌های کنونی «تاب‌آوری اجتماعی» به طُرق مختلف نمی‌توانند این تنش را به تصویر بکشند، و با این حال به طور فزاینده‌ای برای سیاست‌گذاری و توصیف تاب‌آوریِ مناطق پرجمعیت استفاده می‌شوند.
اندازه گیری تاب آوری اجتماعی چگونه است؟